دگردیسی  ساره افسری           قطره‌های باران می‌نشیند روی پنجره‌ی کثیف ماشین و گل‌آلود می‌شود. پاییز است. ساعت حدود هشت شب و باز دیر رسیده‌ام. به سختی جایی نزدیک خانه نسترن پارک می‌کنم. می‌ترسم دزدگیر ماشین دوباره اذیت کند. با عجله از زیر صندلی کناری، نایلون مشکی رنگی را بیرون می‌کشم. در ماشین را باز می‌کنم و کفش‌های پاشنه بلند قرمز از توی پلاستیک ولو می‌شوند کف آسفالت خیس …

ادامه مطلب

من می‌توانستم موفق‌ترین زن جهان باشم، اگر فقط دست از ساعت‌ها خیره شدن به روبه‌رویم برمی‌داشتم، یا Ma che cazzo   غزاله سبوکی           هیچ‌چیز مثل سفارش یک بستنی ایتالیایی حال‌مو سرجاش نمیاره. بهش می‌گم کامل شکلاتی باشه. قیفو می‌چرخونه زیر دستگاه. دلم می‌خواد اون لحظه چشمامو ببندم. دستامو ببرم سمت آسمون و هی دایره درست کنم. سرمو هم همراش تکون بدم. یه دایره به قشنگیِ قرص ماه. کارت …

ادامه مطلب

و ما که همیشه می‌بازیم  عطیه خراسانی           به بی‌بی قول داده‌ام. سر قولم هم می‌مانم. فقط می‌روم تو صورتش تف می‌کنم. می‌روم توی چشم‌های صاحب‌مُرده‌اش زل می‌زنم و بهش می‌گویم نامردترین آدم شیرآباد است. شیرآباد نه! اصلاً می‌گویم نامردترین آدم زاهدان است. دیگر کاری باهاش ندارم. حالا هی پسردایی‌هایش را شیر کند تا پایین کوه بنشینند و چپ چپ نگاهم کنند. اگر راست می‌گویند تکی تکی پیش …

ادامه مطلب

شب بی‌امان  باسط بای           انتظار. انتظار. انتظار. امید به آمدنش.      سخت‌ترین شگفتیِ داشتنِ یک رنجِ مشترک، لحظه‌ای است که این رنج مثل موجی بالا می‌آید، تمام دردهای نهان را با خود می‌برد و در اعماق قلبت لانه می‌کند. روکشِ این رنج به چه دردی می‌خورد؟ کاش همه‌چیز همین روکش بود، همین سطح بی‌تپش. کاش می‌شد از لایه‌ها عبور کرد، پرده‌ها را کنار زد، نگاه‌ها را شکافت …

ادامه مطلب

خواب هاملت  معصومه رضایی      بخش اول: ماریا   جمهوری اسلامی ایران سازمان ثبت احوال کشور                                   گواهی وفات                                 ۷۸۹۱۵۰   ف ۲۱  مشخصات متوفی نام: هاملت نام خانوادگی: آبراهامیان جنسیت: مرد شماره ملی: ۶ـ۸۴۳۲۷۶ـ۰۰۷ شماره شناسنامه: ۹۶۹۶۰ تاریخ تولد: ۲۸/ ۱۳۶۳/۰۳ محل صدور: تهران حوزه: نام پدر: آرمن نام مادر: آلنوش وضعیت ازدواج: متاهل …

ادامه مطلب

شاهد  صوفیا پزشک           بالاخره تَرَک ناچیز و نامشهود بزرگ و بزرگ‌تر شد. دور قاب پلاستیکی سیاه، مثل صاعقه، با حرکت شکسته پیش رفت تا در انتها شیشه نتوانست بارش را روی قاب حائل کند. وقتی احمد آقا داشت با دست خاک باغچه را زیر‌ و‌ رو می‌کرد و برای ریشه‌های گل محمدی جدید گور می‌کند، افتاد روی خاک و دیگر ندید. دیگر شاهدِ بوده و نبوده، نبود. …

ادامه مطلب

کماکان در چند قاب  ناصر غیاثی      قاب اول      زنِ اولش که ازش جدا شد، آخرین عکسِ دونفره‌شان را قاب گرفت، زد روی دیوار ِ نشیمن بالای تلویزیون. هیچ‏‌کدام‌‏شان نمی‏‌خندیدند. فاصله بود بین‏‌شان. زن ایستاده بود جلو، صاف. داشت با شوخ‌چشمی به دوربین نگاه می‌کرد. صلابت داشت چهره‌اش. داشت می‏‌گفت رییس و رهبرِ ما منم و این آویزان من. گردن‌ خودش کج بود، شانه‌‫هایش افتاده، چهره‌اش درهم، مستأصل …

ادامه مطلب

گنجه  امیر نوروزخانی           با این‌همه حالا نشسته‌ام روبه‌روش. از غروب تا الان که هوا تاریک شده فقط نگاهِ خیره‌ام بهش است، با آن رنگ قهوه‌ای سوخته.‌ گذاشتمش زیر پنجره‌ی اتاق. درست میان دو کتابخانه‌ی رنگ چوب با کتاب‌های قد و نیم‌قد داخل‌شان. سینی کیک را هم گذاشته‌ام بالاش. وسط در وسط. از دم غروب تا حالا که شب شده همه‌اش کارم وارسی و ور رفتن با این …

ادامه مطلب

باتلاق روبه‌روی دریاچه  حمید آذرطوسی           «بهزاد چقدر اینجا آشناست نه؟»      چیزی نمی‌گوید، سرش را تکان می‌دهد و دود سیگار را می‌بلعد.      لیلا حرفش را ادامه می‌دهد: «خیلی عجیبه انگار توی خواب دیده باشم... این جاده، این درخت‌های سرو، فکر کنم یه چیزی شبیه دریا یا سد یا همچین چیزی‌ هم باید باشه.»      اتوبوس تکان محکمی می‌خورد و بهزاد پک بعدی را محکم‌تر می‌زند. فکر …

ادامه مطلب

دست نقاشی  فریبا سریزدی      سیاه‌مشق ۱      سه هفته است که‌ دارم روی این نقاشی کار می‌کنم. هرچه هاشور می‌زنم تمام نمی‌شود مخصوصاً دستش! هر روز دارد این دست بزرگ‌تر می‌شود. می‌ترسم آن‌قدر کش بیاید تا آخر از کادر بیرون بزند. اصلاً حالا که خوب نگاه می‌کنم می‌بینم کل طرح همین یک‌ دست بزرگ است که از زیر چادر زنی با اندامی خمیده و مچاله بیرون آمده. سال‌ها …

ادامه مطلب